Կարանտինը երիտասարդական հարթակի ադամների համար

 

Քանի որ այս գրառումը կատարվել է 03.04.2020 ին, երբ բոլորը տանն էին ու դժգոհ, ես որոշոցի գրել այն մասին, որ անծանոթ մարդու ներաշխարհը նման է խավար սենյակի, որը խավար կմնա քեզ համար այնքան ժամանակ մինչև դու, մթության մեջ խարխափելով շոշափես պատերը և հասնես անջատիչին։ Դա կարող է երկար տևել, բայց վստահ եղիր, որ կգտնես և լույսը կվառվի։
Մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ լույս կա, որի շնորհիվ մենք կարող ենք հաղթահարել ամեն դժվարություն, ցրել ամենաթունդ խավարն անգամ։
Միմյանց մեջ փնտրե՛ք լուսավորը, ձեր հոգու լույսը ուրիշին տվե՛ք և այդժամ կհաղթահարեք յուրաքանչուր խոչընդոտ, համաճարակ և նույնիսկ պատերազմ։
Մադկանց բավարարում էր արտաքին աշխարհը, սակայն հիմա ավելի քան ժամանակն է միմյանց հետ կիսվելու գրքերով, ֆիլմերով, երգերով և այն ամենով, ինչը ավելի լուսավոր է դարձրել մեր ներսի սենյակը։

(c)Եվա Օհանյան

Բարև, ես Շուշանն եմ ով սիրում է կյանքն առանց վարդագույն ակնոցների: Ռեալիստ լինելը միշտ օգնում է ճիշտ որոշումներ կայացնելուն ու իմ կարծիքով ցորենի հատիկի չափ ռեալիստ եմ: Քանի որ ակտիվությունը կյանքիս մի մասն է կազմում հիմա մի փոքր դժվար է պլանավորելը օրս, որովհետև երկրում արտակարգ  իրավիճակ է ու մենք չենք կարող դուրս գալ տնից, քանի որ սիրում ենք մեր կյանքը: Ինչ վերաբերվում է կարանտինին  ու ինչպես եմ ես վերաբերվում այս հարցին, ավելի քան բարդ է: Այս ժամանակահատվածում սկսեցի գիրք կարդալու փոխարեն մտածել այն կարոտների փնջի ու այն երկար ու ձիգ կյանքե փողոցների մասին, որը մինչ օրս չէի  էլ փորձել վերհիշել: Կարոտները որոնք մեզ միշտ խանգարում են լիարժեք լինելու համար հիմա էլ ավելի են կրկնապատկվել: Այս օրերին չենք կարող հանդիպել մեր ընկերներին և սա ևս  մեկ հնարավորություն է  գնահատել այն ժամանակը, որ միասին եինք անցկացրել: Վիրտուալ տիրույթում շփվելը չի կարող լրացնել կենդանի շփման բացը: Առաջ բոլորս բողոքում էինք մեր խիստ ծանրաբեռնված գրաֆիկից, բայց հիմա ժամանակն այնքան շատ է, որ  կարող ենք այն տրամադրել մեր ներքին աշխարհը մաքրելու համար:

Յուրաքանչյուր վատ բան ունի նաև լավ հետևանք, սիրենք մեր կյանքն ու ժամանակ տանք ինքներս մեզ:

(c)Շուշան Ղազարյան

 

Մարդու ազատության սահմանափակումը կարելի է ասել շատ դաժան է։ Փորձեմ նկարագրել տիրող իրավիճակը իմ աչքերով.

Ես Բելլան եմ առաջին կուրսի ուսանողուհի, ունեմ ահագին ծանրաբեռնված առօրյա(համենայնդեպս իմ կարծիքով)։ Մինչև արտակարգ դրության մասին խոսելը ասեմ, որ կա նաև մի ուրիշ սարսափելի վիրուս, որը երկար տարիներ հազարավոր կյանքեր է խլում և որի անունը ՍՈՎ է, սակայն ի տարբերությու կորոնավիրուսի այն ունի իր բուժումը, որը հացն ու ջուրն է։ Բայց այդ մասին չգիտես ինչու չեն խոսում։

Այնուամենայնիվ արտակարգ դրության պայմաններում փորձում ես հետ չմնալ գրաֆիկից, էլի սովորում ես, մասնակցում քննարկումների և այլն, այս շրջանում սկսում ես գնահատել այն չնչին երևույթները, որի մասին ընդամենը մեկ ամիս առաջ չէիր մտածի նույնիսկ։ Քայլել, շփվել ընկերներիդ հետ տետատետ, կարոտում ես նույնիսկ քաղաքում տիրող փոքրիկ խառնաշփոթը, կարոտում ես անծանոթների թեկուզ փոքր-ինչ տխուր, մտածկոտ, բայց հույսով լի դեմքերը և այսպես մի երկար շղթա կարող ենք կազմել, սակայն այսպես կոչված կարանտինը ունի նաև լավ ազդեցություն, այն գնահատել սովորեցրեց մարդկանց։

Կարելի է համեմատական տանել նաև բանտերի, բանտախցերի հետ. Ալկատրաս կոչվող բանտը, որը պատմության մեջ ամենադաժաններից էր, գտնվում է Սան ֆրանցիսկոյում, բանտախցերում ուներ հատուկ փոքրիկ պատուհաններ, որը հատուկ էր նրա համար, որ բանտարկյալները տեսնեին կղզուց ընդամենը 2 կմ այնկողմ ծաղկող քաղաքը և գիտակցեին, որ կյանքում չեն կարողանա հասնել այդտեղ, զղջային այդտեղ հայտնվելու համար, նույն դրության մեջ են հիմա մարդիկ, որոնք բանտարկված են իրենց տներում, սա ել մեր՝ մարդկանց պատիժն է ,սակայն ինչպես Ալկատրասը փակվեց այնպես ել վիրուսը կանցնի որոշ ժամանակ անց և կվերջանա այսպես կոչված պատիժը։ Մնում է համբերությամբ զինվել և սպասել։ Ամեն ինչ լավ է լինելու։

(c)Բելլա Պետրոսյան

 

 

Այն, ինչ փնտրում էի`գտա։

Ծրագրի սկսվելու ժամանակ ես նոր հետաքրքիր բան էի փնտրում, հանդիպեցին այս ծրագրի հայտարարությանը, հետաքրքրեց, քանի որ ուսումնասիրելով հիմնադրամը, նկատեցի, որ աշխատանքը երիտասարդների հետ է, այսինքն այստեղ ես կարող էի նոր մարդկանց հանդիպել, նոր մտածողությամբ, նոր աշխարհահայացքով, և քանի որ, մեծ մասն ինձանից մի քանի տարով փոքր էին, ինչու չէ, նոր էներգիայով:

-Քո տարիքում շատերը ուղղակի ձգտում են գումար աշխատել, այլ ոչ թե կամավորական աշխատանք կատարել. արդյո՞ք կարողանում ես երկուսը միասին համատեղել։

-Գումար միշտ էլ կարելի է աշխատել, նույնիսկ հիմա, ես զուգահեռ աշխատում եմ և ես ուրախ եմ , որ ընտրեցի այս ծրագիրն ու կամավորությունը, որովհետև իրոք հանդիպեցի հետաքրքիր մարդկանց։

-Նախքան ՀԵՔ ծրագրին մասնակցելը և «ԿԱԶԱ » շվեյցարական մարդասիրական հիմնադրամում կամավորություն անելը մասնակցե՞լ ես այլ ծրագրի, կամ երբևէ կատարե՞լ ես կամավորական աշխատանք։

-Դե իհարկե, դպրոցական տարիներից օգնում էինք կարիքավոր մարդկանց, ուսանողական տարիներին մի կազմակերպություն կար, որտեղ հետաքրքիր միջոցառումներ էինք կազմակերպում. մի անգամ էլ հենց ծրագրի շրջանակներում երեխաների հետ միասին այցելեցինք ԿԲ:

-Կարծում ես, որ այն ինչ անում ես «ԿԱԶԱ»-ում մե՞ծ գործ է։

-Մե°ծ, իհարկե ոչ, բայց հույս ունեմ, որ այն ինչ անում եմ, օգտակար կլինի հասարակության համար։

-Դու լինելով «Մարդու իրավունքներ» ակումբի ակումբավար ի՞նչ ես սովորում ակումբներից, ի՞նչ նոր ձեռքբերումներ ունես, ինչպիսի՞ դժվարությունների ես հանդիպում ակումբների շրջանակներում:

-Այստեղ ես նոր բաներ իհարկե սովորեցի, նաև ներկայանալի լինելու և մարդկանց հետ շփվելու տեսանկյունից:Նոր բան, նոր մարդիկ , այն ինչ ակնկալում էի. արդեն ունեմ դժվարություններ հիմնականում մասնակիցների քիչ լինելու կամ նրանց տեղյակ չլինելու մասով են եղել, և մենք նոր հետաքրքիր ու ինտերակտիվ մոտեցումներով ենք փորձում հետաքրքրել և նոր մասնակիցներ ունենալ:

-Ինչու՞ պետք է մարդիկ գան քո ակումբին։

-Իմ ակումբը մարդու իրավունքների ակումբն է, շատ կարևոր ոլորտ հասարակության համար։ Ակումբն օգնում է մտածել, վերլուծել իրավունքները, այսինքն առկա մեծ ճիշտ ու սխալ տեղեկատվություններից զատել ճիշտն ու պետքականը, և այդ ամենն արվում է պարզ, հետաքրքիր, հաճելի մեթոդներով, այնպես որ սպասում ենք բոլորին:

Երևանի «ԿԱԶԱ» հիմնադրամի «Մարդու իրավունքներ» ակումբի ակումբավար` Հարություն Վարդանյան

Խմբագիր` Գյումրու «ԿԱԶԱ» հիմնադրամի «Գիրք և Թեյ» ակումբի ակումբավար`Լիլիթ Թադևոսյան

 

My EVS mission in Armenia. youth,job, country, people

Barev! I am Colette from France!
Crazy about traveling and with a deep will to discover the world I decided to follow my goal of living in many different countries by doing an EVS here in Armenia. As I studied social economy and development it was obvious for me to help and work in an association such as KASA. I was looking for an experience that could combine being abroad and getting some work experience, so I considered that EVS program was perfect for me! I am a very curious person that loves intercultural challenges and intercultural exchanges. Thus, Armenia was the perfect country to be out of my cultural comfort
zone and to learn from this old and valuable civilization. Here I am involved in several projects, mostly non-formal educations one. I give some french classes
in a couple of primary and secondary schools in Gyumri, the second biggest city of Armenia where I live and work. In total we visit about 10 different classes and we initiate some theater plays projects with the kids. Most of them are very motivated which creates an amazing energy while teaching! I eventually have the chance to be helped by some other Armenian francophone volunteers to do the translation to the kids if needed.
The second project I am involved in concerns citizenship and youth. I oversee the Francophone Club where we organize several debates dealing with controversial or essential topics for citizenship sense development. This project is for me a fabulous chance to get to know more about Armenian mindset, values, and culture through reflections and arguments they use during the debates. EVS volunteers can also propose their personal project to the association. Mine is to create a participative web-radio that promotes new sustainable alternatives that are emerging after the velvet revolution the country had in April 2018.
Eventually Armenia is a country full of surprises where its people are amazingly warm and welcoming. Indeed, Armenia is more than country to visit, it’s a place to live in !

—————————————————————————————————————————-

My name is Kasia, I come from Poland, I am 24 years old and I’m doing my EVS in Gyumri in Armenia. Why did I choose this country? A bit by accident…
After finishing my studies I wanted to go abroad to change surroundings, gain some
experiences in working abroad, use my skills and knowledge which I already obtained, and of course have time to think deeper about what I would like to do with my life.
In my city Gdynia, I met Almira – an Armenian girl, who was doing her EVS there. She said that there would be an EVS project in her home city of Gyumri. I got interested in Armenia; I didn’t know a lot about it, but I also had to hurry with making my decision, because the project started in a few weeks. I had just finished my studies, so I decided to try and three weeks later I was already in Armenia.
To be honest I wasn’t astonished from the first sight. I came in the middle of October, so it was still hot. I remember my first way from Yerevan to Gyumri, landscapes were so empty, the ground was so dry, and only desert was around. Gyumri also seemed to be in endless renovation.
Later I got to know that it is one of the result of tragic history of this city. 30 years ago there was an enormous Earthquake, where many people died and almost the whole city was reduced to ruin. There are still many abandoned half-collapsed buildings and works to rebuilt city to the past greatness last till these days. Despite of it Gyumri is an example of pure and totally unique Armenian architecture, which we can see having a walk on beautifully restored old town with traditional Armenian houses.
The lifestyle here is also much more different than in Europe. Despite that Gyumri is the
second biggest city in Armenia, it’s rather calm. Normally nightlife is not really developed, though from time to time there are organized different events and concerts when all the young people take part in. Gyumri is also really traditional. For Armenians the most important value is a family, so really quick I discovered their enormous hospitality, being invited for dinners with a lot of delicious, traditional food and all members of my friends’ family around.
In my organization KASA we run different activities with local youth, like language classes as well as art and discussions clubs in which I take part or lead with other volunteers. Thanks to that I can integrate with local youth and make friendships. KASA gives a lot of opportunities to take an initiative if we have any our ideas for projects or some thematic clubs. The atmosphere here is very positive thanks to the other workers, who are always very friendly and willing to help. Everyday we try to spend time with whole team by preparing and eating lunches together. In my free time I try to know the city better or spend time with local people and other volunteers. I enjoy just meeting for Armenian coffee or gathering at home and cooking something together. I like to exercise, so I found places to ride horses or do yoga.
It’s not always an easy time to live abroad, but I am learning a lot about myself, about
communication between people from different cultures. I am learning to observe behaviors of Armenians without judging and trying to find deeper meanings of our cultural differences. I also try to take some values from the Armenian culture which I really appreciate and would like to use them in my life, like the importance of spending time with the family, eating together, and hospitality.

from Colette and Kasia

«ԿԱԶԱ»-ում երիտասարդները երազանքներ են կատարում Մաս 2

Երբ ամեն բան հասնում է իր գագաթնակետին, անելիքներիդ մասին ձախողման մտքերը հասնում են նվազագույնի և դու աամբողջ հոգով սկսում ես անել այն, ինչ ոչ բոլորն են արդարացի ու ճիշտ համարում։Անցած տարին բավականին լի էր ու հակասական բոլոր առումներով։Կարծում եմ տարվա ամփոփման համար բավականին ուշ եմ գրում, բայց հավատա, այս ամենը թղթին ու քո դատին հանձնելու համար ինձնից երկար, անքուն ու մտածմունքային գիշերներ պահանջվեցին։Այն ինչ կարդալու ես հիմա, գուցե հուզի քեզ, կամ քո մեջ արթնացնի անտարբերության մատնված, հոգուդ անկյուններում՝ փոշու մեջ կորած զգացողություններ։Ես իրականում չգիտեմ դրանց ինչպես են անվանում։Հիմա սկսեմ խոսել բուն թեմայից։Ես ինձ հայտարարում եմ տարվա մարդ։Հայտարարում եմ նաև այն մարդկանց, ովքեր ինձ հետ հավասար արել են այս բարդ աշխատանքը։ Ամանորյա տոներին ընդառաջ կազմակերպվել էր «Christmas Bazar»: Մասնակցում էինք նաև մենք՝ «ԿԱԶԱ» շվեյցարական մարդասիրական հիմնադրամը՝ իր վառ կամավորների հետ։Մենք ու մեր ծրագրի համակարգող, մեր լավագույն ընկեր ու խորհրդատու Հերմինեն որոշեցինք պատրաստել ձեռքի աշխատանք-դեկորացիաներ ամանորյա թեմատիկայով։Որոշված էր դրանք վաճառել ու գումարով բարեգործություն անել գոնե մեկ ընտանիքի, ով ունի կարիք։

Մեր ընկերներից մեկը գիտեր մի հրաշք փոքրիկ տղայի ու իր ընտանիքի մասին։Փոքրիկը՝ Գեղամիկը (ունի զարգացման առանձնահատկություններ) և իր քույրիկը նամակ էին գրել Ձմեռ պապիկին, խնդրանք-երազանքով, որ ուզում են տոնածառ ունենալ։Մենք իմանալով այս ամենի մասին, նպատակաուղղեցինք տոնվաճառից հավաքված գումարը երեխաների երազանքն իրականացնելուն։Գնեցինք տոնածառն ու նոր զարդարանքները․շտապեցինք հուզիչ, սպասված, ցանկալի ու ամենասիրուն հանդիպմանը Գեղամիկի,իր պայծառ քույրիկի ու նրանց ջերմ ընտանիքի հետ։Ամեն բան տեղի էր ունենում սպասվածից հիանալի։Գեղամիկն ու իր ընտանիքը մեզ ընդունեցին ամենայն անկեղծությամբ ու ուրախությամբ։Երբրևէ չեմ մոռանալու աչքերի այն փայլը, որոնք նայում էին մեզ, մինչ կտեղադրեինք նոր տոնածառը ։Այդ աչքերը Գեղամիկինն էին ու տան անդամներինը։Մենք իսկապես լցված էինք հուզմունքով։Կոկորդի ցավ էր առաջ գալիս խեղդող երջանկության արցունքներից։Տոնածառը տեղադրված էր, առաջին խաղալիքը՝ մեր ծափերով ուղեկցվող, կախված էր ամենաերևացող տեղում ու Գեղամիկի փոքրիկ ձեռքերով։Ամեն բան պատրաստ էր իրական ամանորյա կախարդանքին սպասելու համար։Գեղամիկի ու նրա քույրիկի ուրախությունն ուղղակի հորդում էր աչքերից։Ոչինչ չեմ ուզում դնել բառերի մեջ, միայն կասեմ, որ կյանքում լինում են պահեր ու լինում են մարդիկ, ովքեր հայտնվում են ու ստիպում քեզ զգալ մարդ,ով կարող է երազանք իրականցնել ու դառնալ մեկի երջանկության պատեհը։Մի մոռացեք ապրել գիտակցելով ձեր կարևորությունը դիմացինի կյանքում։Սպասեք այդ մարդկանց, նրանք անպայման կհայտնվեն։Շնորհակալ եմ քեզ՝ Փոքրիկ, հոգու ջերմության համար,նրա համար,որ մեզ դարձրիր Տարվա Մարդ։Առողջ ու անհոգ եղիր ընտանիքիդ հետ։Մենք սիրում ենք Ձեզ։

«Ընթերցասերների ակումբի» ակումբավար՝ Ելենա Պողոսյան

 

 

«ԿԱԶԱ»-ում երիտասարդները երազանքներ են կատարում

Նոր Տարի… Հեքիաթային, պոզիտիվ, գույներով լի տոն, որն իր պայծառ տրամադրությամբ է վարակում բոլորին՝ մեծ թե փոքր: Այս տոնը, սակայն, իր առանձնահատուկ դերն ունի փոքրիկների համար.ինչպես նաև մեր փոքրիկ Գեղամիկի ու իր քույրիկի համար: «Հայաստանի երիտասարդ քաղաքացիներ» ծրագրի գյումրու` ֆրանսախոսների ակումբի ակումբավարներ Գոհարիկը,Հեղինեն և Քոլեթը(EVS), հերթական անգամ մտածում էին` ին՞չ կարող են անել այս շաբաթվա ակումբի շրջանակներում և նախաձեռնում են ձեռագործ աշխատանքներ պատրաստել ու վաճառել christmas bazar-ի ժամանակ, որը պետք է անցկացվեր «Լոֆթ»-ում: Ծրագրի ղեկավար Հերմինեն նախաձեռնությունը տարածում է բոլոր ակումբավարների մեջ, և շատերը պատրաստակամ են լինում օգնել և պատրաստել ձեռագործ աշխատանքներ, որը վաճառելուց հետո ստացված ամբողջ հասույթը պետք է օգտագործեն փոքրիկ Գեղամին(ով  ունի մանկական ուղեղային կաթված) նվերներ գնելու համար: Երիտասարդների կողմից պատրաստվեցին տոնական մոմեր, տոնածառի խաղալիքներ, թխվածքաբլիթներ և այլ գունավոր ու հեքիաթային իրեր։Տոնական տրամադրության և մեծ սիրո արդյունքում ստեղծվեցին այնպիսի նախշուններ,որոնք վաճառվեցին մեծ արագությամբ:Այնպես որ ձմեռ պապիկը շուտով կայցելի Գեղամիկին ու իր հետ կտանի շատ ու շատ նվերներ:

 

Ճիշտ է, մենք չենք կարող ժպիտ ու ուրախություն պարգևել բոլոր փոքրիկներին կամ աշխարհը գունավոր դարձնել բոլորի աչքերում, բայց մենք կփոխենք այս նոր տարին մեր փեքրիկ հրաշքի համար: Այս տարի հայաստանում տեղի ունեցան պատմական բացառիկ իրադարձություններ և իրական փոփոխությունների ակնկալիքներով դիմավորում ենք գալիք 2019 թվականը: Երիտասարդությունը դարձավ այն շարժիչ ուժը, որը հույս ներշնչեց նոր հայաստանի կառուցման տեսլականին: Աշխարհում չկան մարդիկ, ովքեր չունեն աջակցության կարիք,սակայն ցանկանում եմ, որ նոր հայաստանում և նոր տարում յուրաքանչյուր անհատ բարություն անի սրտի թելադրանքով, այլ ոչ թե կարիքից դրդված:2019 թվականը թող դրական էներգիա հաղորդի մեզ` երիտասարդներիս, որպեսզի կարողանանաք շատ ավելի լավը դարձնել մեր առօրյան` փոխելով երկրի տրամադրությունը:Թող աշխարհից հեռանան պատերազմի վտանգները , բնության արհավիրքները ,երեխաներին սպառնացող վտանգները և ընդհանրապես թող պայծառ և լուսավոր գաղափարները գերիշխող դառնան մեր հայրենիքում:Թող մեր երկրում թևածի գիտելիքի ,աշխատանքի համերաշխության մթնոլորտը,թող ոչ մի ծնող մտավախություն չունենա իր երեխայի ապագայի հանդեպ, իսկ այդ ամենին հասնելու համար մենք` երիտասարդներս պետք է մեծ ջանքեր գործադրենք: Իրական երջանկությունը պետք է ծնվի մեր նպատակասլացության,ջանասիրության և նվիրվածության արդյունքում: 2019 թվականին նոր դրական լիցքերով շարունակելու ենք մեր գործունեությունը «ԿԱԶԱ»-ում, որպեսզի մեր դավանած ազատությունը, եղբայրությունը ,կարեկցանքը,գիտելիքի փիլիսոփայությունը տիրապետող դառնա Հայաստանում: Շնորհավոր Ամանոր և Սուրբ Ծնունդ։

Շարունակելի…

«Ընթերսացերների ակումբի» ակումբավար՝ Լիլիթ Թադևոսյան

“One Last Chance” happening one last chace

Usually it is very hard to write something right after Erasmus + TC or YE for me.

With a lot of emotions flown one needs to be a real stone-hearted to speak about the project itself not about the people she/he had a chance to meet.

Well, I am not stone-hearted (at least I consider myself like that) so I decided to take a break and write this article a little bit late.

We had an amazing training course in July 17-25 which was held in a tiny village called Daugirdiškės. Try to spell it, huh ? .

Wonderful nature with the charm of making you calm and energized.

“One Last Chance”(the title of the TC) was my fourth training and one of the most productive ones. I have played lot of games with possible win-win solutions but none of them were like Mission Z game. Wanna know what’s that? So be exploring, let’s see what you can find about that game.   None of them had the overwhelming effects/side factors on how you act during the game and how you evaluate the game afterwards. Thanks the trainers for trying to create a real spirit for it and when it comes to Non-violent communication: I think changing the way you form your speech is some kind of refusing yourself, still NVC(non-violent communication) and conflict mapping are of great importance to deal with the conflicts.

I just don’t want to make comments on everything we had. Every Erasmus + project is not only unique of its “formal” structure but for the communication people have during informal moments ad meetings and evenings. It seems like  you are not alone in this world. You meet people who are different from you, living miles away of your home town but having the same view on some things in life. This is why Erasmus+ is so important.

With a world full of rising radicalism and hate speech propaganda you speak with a person from “enemy country” who has the same emotions and feelings. This was about my “One Last Chance”.  Now, at this very moment sitting on my sofa reading all the Facebook posts about lunar eclipse, I think about our project and the way it changed my attitude to conflicts. I became more realistic and more solution-oriented. After the project I started to value deep analysis of conflict.

Okay, let’s finish with all these conflict topics as a very valuable thing that happened to me were lot of friends, visits to  new places and most importantly once again it was clear to me: There is no degree of separation. We all are different and unique BUT it doesn’t mean we can’t live together. Conflict is just a way to reflect ourselves and value the others. John Lenon in his famous manifesto song “Imagine” wrote: “Imagine all the people living life in peace” One last Chance made me Imagine this. Thank you all for the best memories and the one who I am today.

 

Իմ անցած ուղին ՀԵՔ-ում

Հարգելի՛ ակումբավարներ, ակումբի մասնակիցներ,

Վերջին տարիներին հաճախ են ինձ հարցնում, թե ինչո՞ւ եմ մասնակցում «ԿԱԶԱ» հիմնադրամում գործող Անգլախոսների, Մարդու իրավունքների, Միջմշակութային հաղորդակցման ակումբներին, ի՞նչ են դրանք ինձ տալիս և ինչո՞ւ ես մի օր որոշեցի այցելել Գյումրի։

Այս հարցերին պատասխանելու, իմ փորձով կիսվելու համար որոշեցի գրել այս հոդվածը։

Այսպիսով, 2016 թվականից մինչ այսօր ես հաճախում եմ «Էսպաս» կենտրոն և առաջին ծրագիրը, որին մասնակցեցի 2 անգամ՝ այն էլ հանգամանքների բերումով, աշխատանքային հմտությունների զարգացման ծրագիրն էր, որի արդյունքում, ճիշտ է՝ ես աշխատանք չգտա, բայց դրա փոխարեն իմ առջև բացվեցին «Հայաստանի երիտասարդ քաղաքացիներ» ծրագրի շրջանակներում գործող երիտասարդական ակումբների դռները։

Տարբեր ակումբներում ինձ գրավում են տարբեր բաներ։ Օրինակ՝ Անգլախոսների ակումբը, որն ի դեպ առաջին ակումբն էր, որին սկսեցի մասնակցել, ինձ գրավեց ոչ միայն այն պատճառով, որ ես շատ եմ կարևորում անգլերենի իմացությունը մեր օրերում և ինձ համարում եմ անգլախոս աշխարհի մի մաս, այլև ակումբն ինձ համար լավ միջավայր է բարելավելու իմ գիտելիքները, ինչու չէ նաև աջակցելու մյուս մասնակիցներին, որ բարելավեն։ Ակումբում ինձ շատ են դուր եկել ոչ ֆորմալ կրթության մեթոդները, որոնք թույլ են տալիս երիտասարդներին ուսուցողական գործընթացի ակտիվ մասնակիցը և ստեղծողը լինել, ինչը շատ է պակասում մեր կրթական համակարգին, որտեղ վերջիններս ավելի շատ պասիվ սպառող են։

Երկրորդ ակումբը, որին ես մասնակցում եմ, Մարդու իրավունքներ ակումբն է: Այս ակումբին հաճախելու իմ նպատակր ոչ միայն իմանալ իմ իրավունքների, օրենքների մասին, այլև պաշտպանել այնպիսի խոցելի խմբերին, ինչպիսիք են՝ երեխաները, կանայք, էթնիկ և սեռական փոքրամասնությունները: Մարդու իրավունքների ակումբը նույնպես կազմակերպվում է ոչ ֆորմալ կրթության մեթոդներով և այն խթանում է օրինապահ և այլոց իրավունքների հադեպ հարգանք տածող քաղաքացի։

Երրորդ ակումբը, որին ես մասնակցում եմ, Միջմշակութային հաղորդակցման ակումբն է: Այս ակումբին մասնակցելու պատճառը միայն այն չէ, որ ես ինձ համարում եմ աշխարհի քաղաքացի, այլ այս ակումբի միջոցով իմ նպատակն է ծանոթանալ այլ մշակույթների և ժամանակակից աշխարհի մաս կազմել: Միջմշակութային ակումբը ինձ տալիս է հնարավորություն լինել կազմապերպված լայնախոհ քաղաքացի;

Դեռևս անցյալ տարվանից, երբ իմացա Գյումրիում գործող ակումբների մասին, իմ առջև նպատակ դրեցի, որ պետք է անպայման գնամ ու մասնակցեմ, քանի որ նաև շատ եմ կարևորում 2 քաղաքներում գործող ակումբների միջև համագործակցությունը։ Եվ վերջապես հունիսի 5-ին մեկնեցի Գյումրի, որպեսզի մասնակցեմ Անգլախոսների ակումբին։ Այցելությանս ընթացքում ոչ միայն հնարավորություն ունեցա ծանոթանալու Գյումրիին, այլև իմ փորձով կիսել այնտեղի մասնակիցների հետ։

Ահա և հարցերի պատասխանները, իսկ հոդվածս կավարտեմ շատ մեծ ցանկությամբ տեսնելու ամենուր բազմազանություն համամարդկային արժեքներ և ժողովրդավարություն։

 

Հարգանքներով՝

Միքայել Էմջի Գուլյան, ակումբների մասնակից

Հայկի ԿԱԶԱպատումը

Պատմությունը սկսվեց 2016թ.-ին, երբ Գորիսից տեղափոխվեցի Երևան Ֆրանսիական համալսարանում սովորելու։ Ամեն ինչ շատ լավ էր ստացվում ինձ մոտ, միշտ կարողանում էի օրս հետաքրքիր դարձնել։ Մենակ էի ապրում, ու շատերին թվում էր՝ ձանձրանում եմ։ Իրականում ինքս ինձ հետ երբեք չեմ ձանձրանա։ Օրս ավելի հետաքրքիր դարձնելու համար սկսեցի սովորելուց բացի այլ զբաղմունք փնտրել։ Տարբեր կամավորական աշխատանքների էի մասնակցում։ 2016թ.-ի նոյեմբերին իմացա Espaces-ի ու ԿԱԶԱ-ի մասին։ Այն ժամանակ անուններից ավել ոչինչ չգիտեի։ Ընկերներս ասացին, որ կամավորական աշխատանքներում ներգրավված լինելու համար Espaces-ը հրաշալի ընտրություն է՝ ջերմ թիմով և մասնագիտական առաջընթացի երաշխիքներով։  Կամուկացի մեջ էի. մի կողմից ընկերներս ասում էին, որ անպայման պետք է ինտեգրվել Espaces-ի թիմ (շնորհքով ներխուժել Espaces  թիմ), մյուս կողմից աղոտ պատկերացումներս և ոչ լրիվ տեղեկացվածությունս ինձ թույլ չէին տալիս համարձակել։

Որտեղից ուր հասանք

ԿԱԶԱ-ն մի յուրօրինակ դպրոց եղավ ինձ համար՝ իր մշակութային շոկի բոլոր փուլերով: Դեռևս առաջին անցկացրած ակումբի օրը պատկերացում չունեի, թե ինչպես է այն կայանալու, իսկ երբ այդ առաջինն ավարտվեց, մոռացա, թե ինչպես անցավ: Հիշում եմ՝ որքան հաճախ ոչ մի բան չէր ստացվում անել, ոչ մի նոր գաղափար չէի ունենում, նույնիսկ ուզում էի դադարեցնել կամավորությունը: Բայց հիմա ուրախ եմ, որ մնացի, քանի որ մշակութային շոկի վերջին փուլին եմ հասել, որի ժամանակ մեկը մյուսի ետևից նախաձեռնություններ ենք իրականացնում, իսկ ակումբավարման օրերը, ցավոք, մոտենում են իրենց ավարտին:

Երբ դեռ ձմռանը բոլորով որևէ ակումբից հետո հավաքվում ու խոսում էինք նախաձեռնության առաջարկներից, ես չէի պատկերացնում, որ դրանք հնարավոր է իրականացնել, առնվազն ինձնից չէի ակնկալում, որ սեփական նախաձեռնության առաջարկ կունենամ ու կանեմ հստակ քայլեր դրա համար, բայց արի ու տես դա էլ եղավ:

Թե ինչպես անցանք ճանապարհային երթևեկության կանոնները…

Բոլորս գիտենք ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅԱՆ ԶԳԱՑՈՒՄ ասվածի մասին…..հատկապես երբ սկսում ես երեխաների հետ աշխատել, ավելի կոնկրետ փոքր տղաների հետ։ Նման ու տարբեր մտածմունքներին հաջորդեց գործը։ Դե…ամեն ինչ ունի սկիզբ, ուրեմն, պատմեմ հենց սկզբից։

Դեռ նախաձեռնությունների մասին մտածելու  փուլն էր, երբ ընկերներիս մոտ առաջացավ ՃԵԿ (Ճանապարհային Երթևեկության Կանոններ) դասավանդելու գաղափարը։ Գյումրիում, ցավոք սրտի, շատ են ՃԵԿ-ի խախտումներն ու խախտողները, այդ թվում նաև ո՛չ ուղղություն ցույց տվողներ կան, ո՛չ էլ փորձել ցանկացողներ։

Մենք՝ մի խումբ ջահելներով որոշեցինք այդ դժվար գործը վերցնել մեզ վրա և ուղղորդողի դեր տանել։

Համախմբված աշխատանքը միշտ էլ լավ  ու դրական արդյունք է ունեցել…այս անգամ էլ բացառություն չեղավ։ Փորձեցինք համացանցից ու մեր լավ ընկերներից քաղել ու վերցնել այն ամենը ինչ կարող էինք… փոխադարձ էներգիան ու գիտելիքներն ապահովված էին։ Գրքույկների, համապատասխան նշանների և ոստիկանության ներկայացուցիչների հետ մեկտեղ հասանք լավագույն արդյունքին։ Այս ամենը չէր կարող տեղի ունենալ առանց պատճառահետևանքային կապի։ Կար հստակ գաղափար, ցանկություն սովորելու և սովորեցնելու։

Էպիկենտրոնը Գյումրու Ակադեմիական վարժարանն էր, իսկ հրաշքները՝ 7-րդ դասարանում սովորող տղաները։ Դժվար, գրեթե անհնար է պատկերացնել, որ 12-13 տարեկան տղաները կարող են ցանկություն ունենալ ինչ-որ բան սովորելու, այն էլ իրենցից ընդամենը 5-6 տարի մեծ աղջիկներից։ Դժվար է նույնիսկ ընդունել, որ դասընթացի անցկացման օրերին նրանք ձեռք բարձրացնելով էին հարց տալիս կամ խոսում։

Ինչ խոսք, հրաշալի սերունդ ու ապագա ունենք։

Դասընթացն անցկացվեց Ճանապարհային Անվտանգության Ազգային Խորհրդի մշակած ճանապարհային երթևեկության կանոնների մասին մշակած գրքույքով: Իսկ սրան հաջորդեց գիտելիքների պրակտիկ կիրառումը Գյումրու փողոցներում։ Երկար օրեր պահանջվեցին մինչև կարողացանք հստակեցնել օր և ժամ, իսկ օրվա պլանը զարմանալիորեն շուտ էինք կազմել։

Զանգ երեխաներին ու ծնողներին, ոգևորություն սպասելիքներից և իհարկե գործնական հաճելի աժոտաժ։

Պատմության մեջ կարելի է առանձնահատուկ թանաք պարունակող գրիչով ու մեծատառերով նշել ՀՈՒՆԻՍԻ 6-ը։

Մեզանից շուտ էին հավաքվել տղերքը, սպասում էին, որ խոստացած գեղեցիկ օրը պարգևելու ենք վերջապես, մենք էլ իրենց հետ միասին վայելելու ենք։

Ուղղությունը դեպի Կենտրոնական Այգին էր, բայց ընկերներիցս մեկի օգնությամբ տուր կազմակերպեցինք քաղաքով, մինչ այգի հասնող բոլոր տեսարժան վայրերում՝ քաղաքի պատմամշակութային արժեք ներկայացնող ամեն ինչի վերաբերյալ, իսկ ընթացքում մեր տղաները փորձում էին կիրառել տեսական գիտելիքներ ճանապարհային անվտանգության կանոնների վերաբերյալ։ Քաղաքի փողոցների, դռների, շենքերի և այլնի մասին խոսեցինք, հարցեր տվեցինք ոստիկանին, ծիծաղեցինք, նկարվեցինք և հասանք այգի։ Խաղերի միջոցով օրը ավելի հագեցած անցավ, արթնացանք, թարմացանք, հասցրեցինք թրջվել, ՃԵԿ forever գոռալ և արագ գնալ ԿԱԶԱ։

Երևի թե ոչ ոք հնարավորություն չի ունեցել քաղաք կառուցելու, բացի մեզանից։ Հնարավոր ու անհնար ամեն ինչ արել էինք, որ երեխաները կարողանան փոքր թղթի վրա իրենց պատկերացրած մեծ քաղաքը կառուցել։ Եվ ստացվեցց….

Բառերով նկարագրել ու փոխանցել 365 օրերից ՄԵԿԸ անհնար է, իսկապես….

Իսկ մենք շարունակելով արդեն վերջացրել ենք նկարների ընտրման փուլը։

Որոշեցի՛նք, երեքը դարձրեցի՛նք տասներեք ու անցա՛նք գործի։

Իսկ ո՞ւր եք հասել ԴՈՒՔ։

Հատուկ շնորհակալություններ ու լիքըը սերրրր Հերմինեին, Տաթևիկին, ոստիկաններին, ընկերներիս ու էրեխեքին։